Zobacz mnie teraz

Wiem, że czasami ludzie
czytają wiersze i płaczą.

Ten dwuwiersz z utworu Władysława Broniewskiego narzuca się uparcie mojej pamięci, gdy czytam zbiorek wierszy Urszuli Kowalskiej Zobacz mnie teraz. Podjęty jest jeden temat – cierpienie dziecka i jego otoczenia, ale ujęty w dwudziestu odsłonach, a każda z nich wydobywa inny aspekt cierpienia. Ból innych rozumie się lepiej, gdy samemu przejdzie się przez szkołę cierpienia, która zazwyczaj bywa też szkołą miłości, jeśli prawdziwe jest zdanie wybitnego francuskiego reżysera Claude’a Leloucha: Umieć kochać –  do tego trzeba ukończyć szkołę cierpienia. Czytelnicy wierszy Urszuli Kowalskiej mają na pewno w pamięci jej wiersz Diagnoza, który szczególnie mocno wybrzmiewa w wersji śpiewanej. Własne  ciężkie doświadczenie pozwala i daje prawo do mówienia o bólu, jaki dotyka innych. W najnowszym tomiku Autorka, oddając głos matce cierpiącego dziecka, pisze:
Mój ból – matki, jak opisać?
Nie wie nikt, kto nie doświadczył.
Trzeba jednak mieć wielkie serce i umieć patrzeć w serce dziecka, by z taką empatią oddać cierpienie tych najmniejszych istot.
Poetka w swych wierszach najczęściej oddaje głos dzieciom z hospicjum, które same nie mogą nic powiedzieć, ale przecież w poezji cuda się zdarzają, więc dzieci
w stanie śpiączki mówią:

Ty myślisz, że śpię,
a ja bez przerwy czuwam.